غزل شماره ۲

غزل شماره ۲

میلی به همنشینی ودیدارنیزنیست
افسرده را،هوای چمنزارنیزنیست

بیهوده،دل،به نورنبستیم،اگرچه باز
درآسمان،ستاره،پدیدارنیزنیست

وقتی که خود،تبربه تن خویش میزنی
چندانی احتیاج،به پیکارنیزنیست

صدباروعده دادی ونشنیده ایم ما
گوشی برای وعده ی این بارنیزنیست

بُردیدمان به ورطه ی غرقاب رنج وفقر
بااین ادا،که اینهمه بسیارنیزنیست

هرکوی،اگرچه،پرشده ازالتهاب وخشم
این ماجرا،برای توهشدارنیزنیست

جانِ به لب رسیده،دراین شهر،شد،زیاد
این روزها،رفیق تو بازارنیزنیست

مارابه آب ودانه ی کم،داشتی،ولی
جام توازخوشی،پُروسرشارنیزنیست

ازما،اگرنمانده،دوروزی دگر،نشان
جز،لعنت بشر،زتو،آثارنیزنیست

چون،روزهای روشن نوشیروان،گذشت
شاد،آن شبی که تاری تاتارنیزنیست

محسن بافکرلیالستانی